Ik ben misschien heel naïef de zwangerschap in gegaan of niet bij kwaaltjes nagedacht. Waarom zou ik ook? Zo lang ze er niet zijn hoef ik er niet over na te denken. Ik hoorde mensen over overgeven, misselijk, moe en dat je dikker zou worden hoeven ze me niet uit te leggen. Die dingen horen dus bij een zwangerschap. 

De eerste 3 maanden zouden die kwaaltjes voornamelijk zijn en daarna zou alles op rolletjes lopen. Ik kan je zeggen, na die 3 maanden dacht ik.. nou, ik kan de wereld aan. Chronisch moe was ik voor mijn zwangerschap ook, dus dat was niks nieuws. 

Kijk, er zit nu inmiddels 14,7 kg aan om precies te zijn en dat heb ik beloond met een zak snoep. Na wat ik allemaal weg eet, is dit gewoon verbazingwekkend.

Tot een paar weken geleden. Ik kreeg rugpijn en dat kwam uit mijn bekken. Naar de bekken dokter. Die liet mij in de meest charmante houdingen liggen om het te verlichten. Maar goed, het hielp. Het indalen van de baby kon je laten waggelen (dit had ik ook al meegemaakt bij Liora) dus ook dit vond ik op sommige dagen niet gek. 

Tot ik op een ochtend wakker werd…. ik had veel last in mijn lies. Ik dacht nog, ben ik op het werk tegen een bureau aangelopen? (Dit is voor mij helemaal niks geks overigens) maar ik kon mij niks bedenken. In de avond vroeg ik aan Timo “zou jij eens willen kijken? Ik denk dat het helemaal blauw is ofzo. Beurs” niks te zien…. “niet dik? Niks? Geen steenpuist ofzo?” Ja, mensen. Dit klinkt vies, maar ja… ik moet met alle scenario’s rekening houden. Niets te zien… de dag erop, wat denk je? De andere kant ook. Timo mocht weer voor dokter spelen maar tevergeefs, niks te zien. Nadat ik ben gaan googlen, blijkt dit een normaal “kwaaltje” te zijn omdat de baby zwaarder wordt op je bekken. En aangezien m’n vriendin al 3 kilo weegt, is dit ook helemaal niet gek. Afijn, nemen we ook maar voor lief. 

Om vervolgens steken te voelen. Alsof er iemand op oog hoogte staat van mijn oenanie (ja, ik doel op mijn vagina) en daar eens even een mes in steekt. Stel je even voor, mijn vader is bij ons aan het klussen en ik weer zo’n duivel kind voor me heb die er dus met een mes eens even flink in steekt. Dit ziet er gek uit. “Mier, heb jij weeen?” “Nee pap, steken in mijn oenanie.” Die hele area voelt gewoon beurs en blauw. Alsof het helemaal ik elkaar geslagen is. Beurs geslagen, met messen erin. Branden alsof het in brand staat. Buikpijnen waarvan je geen idee hebt of het de baby is, weeen zijn (ik weet namelijk niet hoe die voelen hè) m’n lever is (al heeft die volledige rust) of dat het mijn darmen zijn. Misschien is het maar goed dat je er allemaal niet op voorbereid bent. 

Ik loop met momenten kreupel. Heel charmant wel hoor… allerlei klachten, een huishouden ernaast. Schoonmaken, wassen, stofzuigen, koken… noem het maar op. Samen met rugpijn, een oenanie die in brand staat.. een slokdarm die in brand staat van het maagzuur. Een baby die haar tenen in m’n ribben legt. 6 keer per nacht plassen en daarna niet zomaar in slaap vallen. Om 6:30 uur top fit aan de dag beginnen. Nee, zwanger zijn vind ik fantastisch, een feestje. Maar goed, lekker verlof. Nog meer tijd om overal bij stil te staan en te kunnen klagen tegen mezelf. Nog 3 weken en 4 dagen op de teller…. Maar ergens wil ik ook niet dat het voorbij is. Alles eten zonder rem bevalt stiekem ook belachelijk goed…. 

Maaaaaar… als ze straks op me ligt ben ik alles vergeten…. ? ik hoop het… ik hoop het maar, want anders doe ik voor de tweede (als het zo mag zijn) een kussen onder mijn shirt en neem ik er 1 uit het ziekenhuis mee. Kijk Timo, baby nummer 2. Tadaaaa. Of we nemen er over 3 weken al 1 extra mee uit het ziekenhuis. “Het waren er toch 2 Timo, wisten ze hier ook niet!!”