Het is eind augustus 2018 wanneer ik overdag even naar de plaatselijke voetbalclub ga. Mijn beste vriendin zit hier. Voetbal te kijken, wijn te drinken en te kletsen. Wanneer ik op zaterdag tijd heb, ga ik daar altijd even bij haar langs. Even hoi zeggen, even een wijntje drinken. Zo ook vandaag. Ik ga er even heen, drink wat. Klets wat en ben weer weg. Ik ga bij mijn ouders eten en wanneer de avond begint krijg ik een app berichtje van mijn vriendin. Er was een jongen op de voetbal naar haar toegekomen om te vragen wie ik ben. “Stuur haar maar een foto van mij en zeg haar maar dat ik met haar trouw”. Wanneer ik haar app open, zie ik hier inderdaad een foto. Ik stuur naar Liora terug “Onder welke steen heb jij die verstopt?” Ze begrijpt uit mijn appje dat ik het echt geen gedrocht vind.
Hij vraagt aan Liora om mijn nummer. Ze hoeft mij dit echt niet te vragen. Ze kent me. (Beter dan ik mezelf ken) Ze zegt hem netjes dat hij mijn nummer niet krijgt. Hij heeft 4 uur lopen zeuren om mijn nummer. Uiteindelijk zeg ik tegen Liora dat hij mijn snapchat kan krijgen. (Ik zit hier nooit op dus kon geen kwaad.)
Het is ongeveer 3 hele seconden geleden dat Liora mijn snapchat aan hem geeft of hij heeft me al toegevoegd. “voeg hem even toe Mier”.
“Hey, hoe gaat het? Ik ben Timo”
“Hoi, goed hoor en met jou?”
We praten wat die avond en als ik de volgende dag wakker word ben ik alweer vergeten dat ik snapchat moet openen. Een paar dagen later bedenk ik me “Oh ja, Snapchat”
“Als je niks van me wilt weten, moet je dat gewoon zeggen” “Negeren, jammer” ik zie berichtjes zoals dit en bedenk me dat ik hem helemaal vergeten ben.
“Ik zit nooit op snapchat, dus ik negeer je niet”. We kletsen weer wat en zo gaan er een week of 2 overheen. Kletsen, op snapchat. Hij vraagt of ik met hem een ijsje ga eten. Het is woensdagavond en ik stem uiteindelijk mee in. We blijken 1 straat bij elkaar vandaan te wonen dus hij is snel bij mij. “Geef me 10 min” zei ik nog. Hij heeft dus 15 minuten in zijn auto moeten wachten op mij. Na het ijsje besloot ik dat hij niks voor mij was, veel te lief. Veel te zacht.
Het kletsen gaat door. Zo gaan er weken overheen en ik ga steeds vaker naar de voetbalclub. Gewoon, om hem op een afstandje te zien. Wie ben je, wat doe je, hoe ben je, wie zijn je vrienden. Hij groet me altijd netjes, besteld drinken voor me en gaat weer zijn ding doen. Gek genoeg staat dit gedrag me wel aan.
We draaien maanden om elkaar heen. Trekken duwen. We gaan een keer wat eten samen en daar houdt het weer ver op. Ik zeg hem steeds dat ik geen relatie wil, niet verliefd ben en ga zo maar door. Ik verzin zoveel waardoor ik het zelf geloof, het zit er niet in.
Hij blijft volhouden. Hij geeft niet op. Stuurt rode rozen op, stuurt fijne berichten. Doet écht zijn best. In februari spreekt hij uit dat hij verliefd is en wil kijken hoe het loopt tussen ons. Ik krijg het al weer warm en mijn bindingsangst/verlatingsangst/weetikhetwelkeangst komt weer opzetten en zeg hem dat het niet wederzijds is.
Hij geeft op. Timo is er klaar mee. “Prima Mireille, dan zoek je het lekker uit” dat wil ik ook weer niet, dat hij er klaar mee is. Want ik vind hem wel heel leuk en wil hem wel in mijn leven, alleen niet het woord relatie.
Het is inmiddels april en ik vertrek naar Cambodja & Vietnam. Onderweg er heen raak ik in paniek op het vliegveld van Bangkok, ik moet huilen en ik wil naar huis. Ik vind het toch allemaal nét iets te spannend zo alleen. Ik bel Timo op en besef niet dat het daar midden in de nacht is. Hij stelt me gerust en zegt dat ik niet zomaar moet opgeven. “Ga maar, je zal een flinke ervaring rijker thuis komen. Als je maar zorgt dat je veilig thuiskomt”.
De weken gaan voorbij en we krijgen in mijn weken weg weer contact. Ik ben inmiddels in Vietnam en zit met Kien (mijn vriendin is daar inmiddels tijdens haar wereldreis) te kletsen over deze situatie. Ze zegt me “Stuur hem een bericht. Zeg dat je wil daten met hem en ga er voor. Je bent gewoon verliefd”.
Het is inmiddels 2 mei en ik vlieg naar huis. Ik land 3 mei om 9:30 uur. Mijn ouders staan op mij te wachten en knuffel ze plat. Hij had gelijk. Ik ben een flinke ervaring rijker geworden en ik ben veilig thuis. Ik heb het gewoon geflikt. Met een backpack op mijn rug, kilometers afleggen. Jeetje, wat een ervaring.
Eenmaal thuis en gedoucht app ik Timo.
“Gefeliciteerd met je verjaardag. Nog plannen vandaag?”.
“Dank je, nee niet echt.”
“Zin om te lunchen? Ik ben in Breda”
“Hoe bedoel je in Breda? Ben je thuis? Precies vandaag op mijn verjaardag?”
“Over een uurtje bij mij?”
We zijn gaan lunchen en het is nooit meer anders geweest. Het is een feit. Hij heeft de tijd en moeite genomen om mijn opgebouwde muur af te breken. Gezien dat er meer in zat dan dat ik toe wilde geven.
Ik ben hier nog (bijna) iedere dag dankbaar voor. Soms niet. Soms is hij gewoon een vent. Alles went, behalve…. precies. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En iedere ruzie is een ruzie waar we weer van leren.
Ach, als alles vanzelf zou gaan… had hij die 9 maanden ook niet volgehouden.
