Ik hoor mezelf al maanden roepen; “ik moet er echt meer op uit. Meer voor mezelf doen. De kids vaker wegbrengen.” Maar het is denk ik iets wat ik mezelf heb proberen aan te praten omdat ik anderen dat zie doen. Want als ik nou echt eens naar binnen kijk, besef ik dat dat helemaal niet is wat ik wil. Ik ben daar ook nog helemaal niet aan toe. Ik wil tijd doorbrengen met mijn kinderen. Zo veel mogelijk, zo vaak mogelijk. Herinneringen maken met mijn kinderen, niet met de mensen in de kroeg. En het is niet zo dat ik nooit wat doe, we gaan genoeg met vrienden uit eten, of lekker borrelen bij elkaar. Maar ik besef dat ik het heerlijk vindt om dingen te doen MET ze, niet zonder ze. En begrijp me niet verkeerd, ik wil ze 40 keer per dag door het raam naar buiten gooien, op goede dagen 20 keer. Want Jezus wat is het zwaar. Gebroken nachten (al ruim 2 jaar) dat is ook aan mijn gezicht af te zien hoor. Als je me ziet en denkt, meid, wat teken je, wat ben je oud geworden. Weer zo’n reden om ze door het raam naar buiten te gooien, maar ja… het blijven toch je kinderen hè….. 

En dan vind ik het zwaar dat ze continu aandacht van je willen. Is het de 1 niet, is het de ander wel. Nové is nu in de fase “mama kijk” bij ALLES wat ze doet. “Mama kijk” (tilt 1 been 3 cm omhoog) “mama kijk” (👍🏻) “mama kijk” (springt) ja… weet je, super allemaal. Maar vermaak jezelf lekker. Tyf lekker op met je 640 kunstjes in 4 minuten tijd. Maar, ik laat me van m’n beste kant zien. “Aah wat goed schatje” “mama vindt dat echt heel goed van jou.” “Goed ja”. En opvoeden op zich zelf ook…. Iedereen zegt wel, “ja, iedereen doet maar een dotje” maar door mijn dotje krijg ik 1 of ander ongeleid projectiel. Wat de deur stijlen eruit loopt wanneer ik nee zeg. Dus ik moet echt even een ander dotje gaan doen. Consequent is key. Ik ben echt hard op zoek naar die sleutel maar terwijl ik die sleutel aan het zoeken ben komen er weer 488 andere dingen voorbij waardoor ik weer vergeet dat ik die sleutel aan het zoeken ben. 

Daarbij helpt het ook echt niet dat ik zo chaotisch ben als het maar zijn kan. Dit is niets nieuws, dit wist ik echt wel van mezelf maar met 2 kinderen en dan ook nog chaotisch zijn….. dat is soms echt een opgave. Soms denk ik, wat fijn dat ik toch nog vriendinnen heb. Want als ik mijn eigen vriendin was, zou ik toch af en toe denken “meidddddd, wat ben je allemaal aan het doen???” Misschien denken ze dat ook wel. Maar denken ze ook, ach… zo is ze… laat ze maar. “Laat ze maar” altijd laat ook ja. Altijd laat, te laat, maar ben m’n kinderen dus nog niet thuis vergeten als ik ergens aankom. Wel 240 andere dingen, maar goed, dat is bijzaak. Ik heb van Bo geleerd “voeding en een fles mee, de rest kan je kopen” ik koop wat af als we ergens aankomen. (Grapje) 

“Je krijgt er zoveel voor terug” ook daar ben ik nog altijd naar op zoek. Maar… al met al, denk ik dat we het niet zo slecht doen. Al zeg ik het zelf. Mensen houden het gedrag van hun kind of hun opvoeding vaak soort stil ofzo. Ik heb echt heel lang gedacht “wat hebben wij voor een kind gekregen en gemaakt” (over Nové want Leau is nog te klein) maar ik zie steeds meer in dat het allemaal reuze meevalt (zeker met hulp van mijn zus) maar we eigenlijk een lief en net kind hebben. Zeker met kleine kronkels (daar is ze 2 voor) geen idee wat het excuus is voor mijn eigen kronkels… maar goed. Opvoeden is gewoon een ding. En iedereen doet het op z’n eigen manier. En van de 1 denk je, dit past bij ons en van de ander kom je erachter dat je denkt, nee, dit is in z’n totaliteit niet waar ik gelukkig van wordt en bij ons past. En dat mag en kan allemaal hè. Daarom wonen we niet allemaal in 1 groot huis. 

En soms word ik onzeker hoor, door andermans mening. “Ligt ze tussen jullie in? Meteen in haar eigen bed doen. Dat is voor iedereen beter” En van alle meningen, zijn er echt genoeg dat ik denk “je hebt vast gelijk… maar ze zijn maar zo kort klein.” Laat mij nou maar op mijn manier intens genieten van mijn kinderen. Als Nové in haar eigen bed slaapt mis ik haar kleine lijfje tegen me aan. En als ze bij me in bed ligt denk ik “haal je voeten lekker uit m’n rug” maar goed, ze slaapt inmiddels goed in haar eigen bed… en haar stiekem wakker maken zodat ze bij ons wil liggen ga ik ook maar niet doen 😉

Al met al, is het het zwaarste en het mooiste tegelijk. Alle fases zijn mooi en lastig tegelijk maar we komen er wel… geborgenheid, veiligheid en liefde… daar doe ik het voor. En ik hoop dat dat ook is wat ze straks voelen. Mama is er altijd, welk tijdstip dan ook. Oh ja, en consequent zijn. New year, new me. Ach hou toch op. Maar vanaf vandaag gaan we wel strenger zijn…. Of ik laat ze om 09:00 uur in de tuin en haal ze met de lunch naar binnen… dan heb ik toch weer wat uurtjes gewonnen…. Al met al, zou ik een heel elftal willen. Zou het dan net als een bedrijf werken? Als je het tijd vindt, geef je het aan je oudste kind. “Zo Nové, je bent inmiddels 10. Hier heb je al je broertjes en zusjes. Succes met opvoeden.” Vandaag is gewoon weer een nieuwe dag en we wachten gewoon af wat deze weer brengt.

voor iedereen de beste wensen.

liefs x