Het is donderdagavond 9 juni. Nové blijft om mama huilen dus ik kies er toch voor naast haar bedje op een matras te gaan liggen. Timo niet helemaal mee eens zo hoog zwanger… maar goed, zo slapen we allemaal. Ik word 2 keer wakker met buikkrampen, maar val toch snel weer in slaap. 

In de ochtend zeg ik tegen Timo dat ik wat buikkrampen heb en dat het komende dagen weleens kan gebeuren. Dat is op zich ook niet gek als je over de 40 weken zwanger bent. “Zal ik thuis blijven?” Nee, ik kijk het nog wel even aan.

Papa: 06:46 uur “hoe is het met de dames?” 

“Nové slaapt nog en ik heb wel wat buikkrampen” wacht niet te lang met bellen, appt mijn vader terug. 

Hoi mam, wil jij als je klaar bent naar mij komen? Dit app ik mijn moeder om 8:15 uur. Ik heb soms flinke krampen en ik vind het fijn als ze komt, omdat ze vrij is en Nové ook rond huppelt. Wanneer mijn zus om 08:40 uur appt of ze een jurkje mag komen showen, app ik terug “zeker”.

Ik wist wel dat er iets gaande was in mijn lijf, maar vond het fijn haar in huis te hebben.

Ik app mijn vader om 08:46 uur “dit kan weleens gaan doorzetten” ik kom er aan appt hij terug. 

Mijn vader, moeder en zus komen ongeveer tegelijk binnen. Een soort familie reünie.

Surprise 🎉 

De assistent van de verloskundige appt mij (wij kennen elkaar) om 08:32 uur. Hoe is het? “Janken. Maar ik lik de deurstijlen nog niet af” hoe lang duurt de pijn? “Ongeveer 1 min, iedere 5 min” kan ik je bellen? “Ik stuur de verloskundige langs, dan kan ze kijken hoeveel cm je hebt” dat is niet nodig denk ik. “En toch ga ik iemand sturen” ze zal er rond 9:45 uur zijn.” 

“Je hebt nu 4 cm ontsluiting, dus je mag rustig aan naar het ziekenhuis gaan. Daar zal de verloskundige op je wachten om de bevalling te doen” zegt deze verloskundige.

Ze is om 09:50 uur ongeveer weg wanneer mijn moeder naar boven gelopen komt. “En?” “4 cm. We bellen timo zo maar naar huis want ik moet naar het ziekenhuis. Ik ga nog even naar het toilet want ik moet poepen en anders gebeurd dat tijdens de bevalling”. En ik snap dat dat voor timo een goed verhaal is in de kroeg, maar nee… dat wil niemand. 

Wanneer ik op het toilet zit merk ik dat ik dat het niet lukt. Vast de spanning. Ik trek het toilet (uit gewoonte) door en loop terug naar de kamer. Ik wil nog kijken wat ik ga aantrekken naar het ziekenhuis en de laatste dingetjes in de vlucht koffer moeten nog gedaan worden. Op zich had ik hier maar 40 weken voor dus je snapt in die korte tijd dat dit nog niet gebeurd was……Wanneer ik de badkamer deur uitloop overvalt mij een pijn die ik niet kan beschrijven. Heel mijn buik trekt samen van binnen. Ik vouw mezelf helemaal in elkaar en moet me aan de muren vast houden om bij mijn bed te komen. Oh God wat een pijn. Het doet zo veel pijn. Wie wilde dit ook al weer? Zo’n baby. 

Eenmaal aangekomen op mijn bed ga ik in de foetus houding liggen. “Mam, bel Linda maar. Ik ga niet meer naar het ziekenhuis. Ik ga nu persen. Die baby gaat eruit komen.” 

De verloskundige moet vanuit het Amphia komen en ze blijft heel de weg met ons aan de telefoon op luidspreker. 

Mijn moeder blijft bij mij om niet meer weg te gaan. Zij gaat mij er doorheen helpen, dat wist ik op dit moment alleen nog niet. Er is 1 wee, die zo intens is dat ik denk dat ik doodga. Het lijkt zo lang te duren, de pijn is intens en ik voel paniek, angst en rust tegelijk. Het is een rollercoaster die snel gaat. Veel te snel gaat. Misschien niet eens lichamelijk, maar mentaal gaat alles 6 stappen te snel. Mijn moeder puft mee. En flink ook. Ik hoor mijn zus af en toe dingen zeggen omdat ik stiekem toch pers, en ik moet puffen. Uit m’n comfort zone, waar ik overheen moet stappen. Dat duurt niet lang, want tijd voor lang na denken is er niet. Mijn lichaam wil de baby eruit persen maar mijn hersens en die van mijn moeder denken daar nog anders over.

Het is iets na kwart over 10 wanneer Timo thuis komt van werk. “Kan ik nog douche voordat we naar het ziekenhuis gaan?” Vraagt hij mijn vader. “Dat weet ik niet, loop maar even naar boven hoe het ervoor staat.” Nou, hij ziet boven snel genoeg dat er niet meer gedoucht gaat worden en ook ziet hij dat we precies nergens meer naar toe gaan. Timo is er en gaat nergens meer heen.. hij is er, hij is op tijd. God zij dank.

Linda (de assistent) is er inmiddels ook “vind je het erg dat ik er ben?” “Ik vind het juist heel fijn dat je er bent.” De pijn is inmiddels zo intens, want mijn lichaam wil er een baby uit persen en ik blijf maar weg puffen. 

Ik hoor Nové een paar keer mama roepen. M’n hart huilt want ik wil Nové bij me hebben maar dit gaat niet. Ik moet me concentreren op de pijn. Mijn moeder blijft bij mij zitten en mijn zus helpt waar ze kan. Geeft af en toe instructies. Mijn moeder blijft vanaf moment 1, zonder onderbreking aan mijn zijde om alles weg te puffen. Ik doe haar na, mijn redding. Het zijn 25 intense minuten. Intens qua pijn maar ook heel intens met mijn moeder. Een situatie die we beiden niet eerder hebben meegemaakt met elkaar en een situatie waarin ik volledig op mijn moeder kan bouwen en vertrouwen. Ik hoef niet te vragen of ze bij me blijft, of ze me wil helpen, of zij dit wel wil. 

Om 10:24 uur komt de verloskundige binnen. “Laat je benen maar open vallen” zegt ze. “Druk maar door, ik zie het hoofdje al.” Het is even doorzetten maar dan is om 10:32 uur onze gezonde dochter ter wereld mogen komen. 

Of ik dit zonder mijn moeder had gekund? Ze was er, en ze bleef. Niet op de voorgrond maar wel steeds dichtbij. Het voelt als een bekroning van de band die we al hadden maar deze onverwachte situatie heeft het versterkt. Ik had het met niemand anders willen doen. Mijn moeder, mijn allerbeste vriendin.