Het is inmiddels 23:26. Mijn verjaardag. Ik heb altijd het gevoel wanneer ik jarig ben en dus een jaar ouder wordt dat het een soort.. hoe leg ik het uit. Ik zal een voorbeeld geven. Ik werd 30 jaar en ik had toentertijd een lievelings trui. Een grijze met soort vliegen erop. De dag na dat ik 30 geworden was, wilde ik die trui aan trekken en toen ik die aan had dacht ik “jeetje wat een kinderachtig ding”. Misschien hoort dat gewoon bij volwassener worden. Steeds wat meer. Dat je steeds wat meer anders moet gaan doen ofzo. Geen idee eigenlijk wat het is. Maar het valt me op. 

Dit was mijn eerste verjaardag als “mama”. Heel bijzonder en toch zo gewoon. Gewoon? Wat is eigenlijk gewoon? Wanneer Timo en Nové slapen in de avond neem ik altijd even een momentje voor mezelf. Soms 5 minuten en soms een half uur. Even stil staan. Even stilstaan bij de fijne dingen van de dag. Waar ik dankbaar voor mag zijn. En geloof me, sinds Nové er is… zijn deze minuten goud waard. Soms nog fijner dan slapen. (Al 4 keer de speen bij Nové in haar mond gedaan.) Dit is nog maar 492 keer per nacht. Mocht er een tweede komen, doe ik gewoon alsof er geen spenen bestaan. “Kijk maar hoe je in slaapt valt maar niet meer met een speen.” Een petitie starten “verbied de speen. Goed voor baby, waardeloos voor moeder.” Oke, ik draaf door. 

Maar in deze minuten voor mezelf besef ik hoe dankbaar ik mag zijn. Voor wat ik heb. Door dingen die ik om mij heen zie en hoor… meiden die maar niet zwanger mogen raken, meiden die graag een leuke partner tegen willen komen, relaties waarbij de man is vreemdgegaan, een jonge moeder die ongeneselijk ziek is, mensen die hun baan kwijt raken, iemand die van zijn vader afscheid moet nemen. 

Ik heb mijn vader en moeder nog die dagelijks omkijken naar ons, fijne zussen en zwagers, gezonde neefjes en nichtje, geweldige vriendinnen in alle opzichten, een partner waarbij ik in m’n handjes mag klappen, een gezond kind heb ik mogen krijgen, een fijne familie, leuke buurtbewoners. 

Begrijp me niet verkeerd, ik wil niemands ogen uitsteken maar juist het tegenovergestelde. Weet dat ik aan jou denk, omdat ik weet dat je al zo lang hoopt op een streepje op je zwangerschapstest. Weet, dat ik jou die fijne partner gun. Weet dat ik ook weet hoe eenzaamheid kan voelen. Weet, dat ik dagelijks denk aan het feit dat je niet oud gaat worden en hoe dat gevoel zelfs mij beangstigd. Weet, dat ik denk aan het feit dat jij een kindje bent verloren. Of niet gezond ter wereld is gekomen. Weet, dat ik ook weet hoe het voelt om van iemand afscheid te moeten nemen. Weet, dat ik de wereld wil dragen en alles van jullie zou willen afnemen wat pijn doet. Je alles zou willen geven waar je op hoopt. 

Soms ben ik dankbaar en bang te gelijk. Voor wat is geweest en voor wat komen gaat. Al ben ik er van overtuigd dat je pad is uitgestippeld, alleen bepaal je nog altijd zelf op de kruising.. of dat je links, of dat je rechts afslaat. 

Liefs.