Lieve Nové, 

Ik kreeg je van je papa op mijn borst gelegd. Ik weet nog dat ik zei “oh mijn God Timo, dit is van ons” ja, je bent van ons. Je nana keek trots toe. Haar dochter had haar eigen dochter vast. Die heeft jou ook geboren zien worden.

Ik moest aan je wennen. Dat onvoorwaardelijke houden van, dat voelde ik helemaal niet. Dat moest groeien. 

Het is woensdag 2 december. Je bent vandaag 6 weken en 3 dagen oud. God wat ben je oververmoeid, klein, kwetsbaar en ontroostbaar. We zijn samen al 6 weken en 3 dagen aan het bikkelen. Dag en nacht. 

Ik doe mijn best. Iedere dag en nacht opnieuw, maar niets werkt. Niets helpt. Wanneer ik denk dat ik iets ontdekt heb wat werkt, blijkt dit voor de dag erop niet meer te werken. 

Je bent al 6 weken en 3 dagen ontroostbaar. Je huilt, je krijst. Je bent m’n baby. M’n lievelingsmensje maar ik ben op. Gestrest, vermoeid, onrustig en bang. Bang voor wat is geweest en wat voor er gaat komen. 

Soms ben je zo aan het huilen, en wanneer je eindelijk in m’n armen in slaap bent gevallen leg ik je weleens weg. Dan ga ik gauw even naar boven omdat ik ook zo moet huilen, en ik niet wil dat je mij hoort of ziet. Ik droog dan snel mijn tranen, voor het geval je weer wakker wordt. Mijn hart breekt in 1000 stukken wanneer ik je zo hoor en zie huilen. Ik sluit me voor iedereen af, samen met jou. Zoveel mogelijk rust. 

Er zijn dagen dat niets goed is. Dan druk ik je dicht tegen me aan en zeg ik dat het goed is. Dat ik voor je zal zorgen, je nooit in de steek zal laten en je veilig bent bij ons. Maar misschien hoor je me niet, of ben je hier nog helemaal niet aan toe. 

Alle adviezen neem ik aan en doe ik iets mee. Laten huilen, meer eten, minder eten en ga zo maar door. Ik snap het, alle adviezen zijn makkelijk vanaf de zijlijn. In theorie begrijp ik ook hoe het werkt, mijn praktijk is alleen anders. Heel anders. Ik ben beland in een nachtmerrie, samen met jou. Je huilt niet zonder reden en ik blijf zoeken en proberen. 

Tot ik 4 tips kreeg, die ik toch verder wilde onderzoeken. (Ik zal ook nooit meer vergeten van wie ik deze 4 tips heb gekregen. Want ons leven is nu al veranderd). Een energetisch therapeut, nei therapie en stoppen met koemelk. Pepti, aandikken met Johannes pit brood en in de dwangsbuis. (Puckababy) Ik was zo radeloos dat ik dacht…. slechter kan niet meer. 

Ik ben met je geweest, de ander kwam aan huis, de koemelk is verleden tijd en je ligt heerlijk in je dwangbuisje. Soms maak ik je fles veel te dik aan door dat Johannes pit brood en moet je extra lang wachten tot je kan eten omdat ik de fles opnieuw moet maken. Sorry daarvoor. Soms rits ik je dwangbuisje dicht en zit je arm er tussen. Zo is jouw mama, Nové. Onhandig en een kluns, maar wel met de beste bedoelingen. 

Je bent rustiger, huilt niet meer (tuurlijk af en toe nog) eet goed en slaapt goed.

Ik juich niet te hard… maar voor nu… vandaag… jeetje, wat hebben we een hoop in te halen. 

Nu zie ik pas hoe lief je bent, hoe wijs je uit je oogjes kijkt, hoe schattig je bent, hoe groot je al bent gegroeid (maar ik gaf je veel te veel eten dus dat is mijn eigen schuld 😉) en ik zeg het niet als ik het niet zou vinden, maar jeetje… wat ben je een mooi meisje. Je hebt geen pijn meer, geen intens verdriet meer. Ik hoef je nu niet meer te troosten, ik kan je nu vermoeien met knuffelen en kussen. Je gaat me nog beu worden.. maar dat neem ik voor lief. 

Net als ik jou, want God.. wat heb ik je lief. Oh, en Nové… die onvoorwaardelijke liefde? Twijfel daar geen seconde aan. Ik ga voor je door het vuur, zwem de oceaan voor je over en beklim de hoogste berg.