Timo en ik hadden besloten na de geboorte van Nové geen anticonceptie te gebruiken. Dat was niet nodig, we hadden Nové. Een betere anticonceptie kon je niet hebben. Grapje. We dachten, we zien wel of het ons gegeven is en zo ja, wanneer het zo is.

Het is ergens eind mei wanneer ik na 640 testen gedaan te hebben (ik vond dit zo leuk om te doen, zelfs wanneer het nog helemaal niet kon was ik al aan het testen) overtijd bleek te zijn. 1 dag. “Timo, ik ga een test doen want ik ben over tijd”. Positief. Ik ben zwanger. Nové is nu pas 7 maanden. Ik doe blij, maar ergens diep van binnen krijg ik het benauwd. Nové heeft onwijs veel gehuild en was inmiddels 7 maanden, maar nog steeds geen baby waar je ergens mee kon komen. Gefrustreerd, boos, huilen. Maar goed, het zou januari zijn (op mijn vaders verjaardag uitgerekend, zoals ik zelf rekende) als ik zou bevallen. Dan was Nové al groter en ik wilde dit toch?

De eerste echo bij 8 weken. “De hartslag die ik hoor is niet voor een baby van 8 weken maar eerder van een baby van 6 weken. Kan het zijn dat je korter zwanger bent?” Meid, dacht ik…. Ik houd het op de dag nauwkeurig bij in 1 of andere app. Mijn cyclus is stipt dus nee… “wat betekent dit?” Vraag ik. “Dat je minder lang zwanger bent of een miskraam wordt. Maar wanneer is de vraag. Ik ga je doorsturen naar het ziekenhuis voor een echo bij focus”. Hier zit 10 dagen tussen (niet omdat er geen plek is, maar er 10 dagen wordt afgewacht).

”goedemiddag, u mag gaan liggen met uw benen wijd”. “Mijn broek uit neem ik aan?” (Bedenk er even bij dat ik een jurkje aan had) Ze was heel zakelijk en daar kan ik goed mee overweg, als ik een krop sla ga halen of een echo laat maken van m’n hond dr maag maar nu vond ik het niet passend. Ze noemde nog wat interessante woorden. “Kan het in Jip en Janneke taal? Ik heb hiervoor niet geleerd. “Het hartje klopt inderdaad niet snel genoeg, dus deze embryo gaat hoogstwaarschijnlijk niet overleven.” “Bedankt” zeg ik. Ik kleed me aan en loop naar de auto toe. Het voelde alsof ik me niet moest aanstellen, het was immers amper iets.

2 weken later moet ik terug, naar de gynaecoloog. Met lood in mijn schoenen stap ik binnen. Waarschijnlijk weer zo’n zakelijke trol. Ik hoopte dat het hartje vanzelf gestopt was. Dat voelde natuurlijker en fijner. “Ik ga een inwendige echo maken en je alles uitleggen. Ben je er klaar voor, voor zover dat dat kan?”. “ik denk het” zeg ik. “Kleed je maar uit, kom daarna maar op je gemak hier liggen”. Ik kreeg een hele uitleg, en ze gaf me aan dat er geen hartje meer klopte. Ik vertelde dat ik op vakantie ging voor de eerste keer met mijn dochter. “Ik ga je pilletjes geven, zodat het afkomt. Dan kan je lekker zwemmen samen”. 2 dagen na onze aankomst in Spanje kon ik weer lekker zwemmen met Nové. Ik vloeide niet meer en het was goed zo. Ik moest nog op na controle en alles was schoon. Ik ben door de verloskundige nog 3 keer gebeld en door deze gynaecoloog ook nog 1 keer. Om te checken, hoe ik er psychisch aan toe was. Ik vertelde dat het goed gaat. “De natuur heeft besloten dat dit kindje niet gezond was en we hebben een gezonde dochter.”

Eind augustus werd ik precies na 28 dagen weer ongesteld. Mijn lichaam deed het weer naar behoren en besefte nog meer, hoe dankbaar ik ben en mag zijn met onze gezonde dochter Nové.

tot de volgende.

x Mireille