We willen na 10 weken klussen eigenlijk dit weekend wel over. Alles behalve af maar goed genoeg om er in te gaan wonen. Het scheelt dat het voor mij al gauw goed is. Ik ben niet zo moeilijk.

Mijn zus en zwager hebben de sleutel gekregen van hun nieuwe huis. Jeeej. Zo leuk! Al zijn de meningen daarover verdeeld. Mijn neefje zegt de sleutel van “het nieuwe rot huis”. Het is ook maar net welke naam je het beestje geeft. Mijn nichtje vindt het allemaal wel “spannend”. Vertelt dat het geld eruit vliegt, en de lampen het nog niet doen. Heerlijk, die kids die alles overnemen en goud eerlijk vertellen.

Terug naar het huis. Ik weet nu dat mijn vader bij mijn oudste zus moet gaan klussen waardoor ik niet iedere keer op hem kan rekenen maar hij wel degene is die alles doet. (Lampen ophangen, rolgordijnen, verven etc) laten dit ook net de dingen zijn die nog gebeuren moeten. Het is inmiddels donderdag. Ik besef ook dat we morgen niet over gaan verhuizen. Dit zou echt wat te vroeg zijn. De woonkamer lijkt nog 1 grote bouwval, zonder lichten of een vloer die helemaal ligt. Ja, ik snap ook dat het nog beter is om 8 weken te wachten zodat het helemaal af is maar het is goed zo. Ik dacht een week of 2, hooguit 3 klussen en dan zitten we erin. 10 weken verder hè. Mijn vader zegt dat 10 helemaal niet gek is omdat we alles hebben aangepakt. Maar toch.

Mijn vader komt mij vrijdagavond helpen en zaterdag staan we vroeg op. Heel de dag in de weer. Ik heb dan van die geweldige ideeën. Zaterdagochtend naar de Ikea. Ik moet stiekem nog best veel halen. Nachtkastjes, een grote spiegel, wc bril en nog een aantal dingen. Na het afrekenen loop ik met een volle en zware kar naar de auto. Ik vraag mij op dit moment al af, wie dit een goed idee vond. Vrouw alleen, volle kar. Heel stoer leg ik de banken plat en begin het 1 voor 1 in de auto te leggen. De nachtkastjes zijn best zwaar. Wanneer ik best zwaar zeg, vind ik het best zwaar. Ik wil het uit de kar pakken waardoor dat andere nachtkastje verschuift en nog voor ik het door heb ligt mijn duim tussen het karretje en het nachtkastje. Geen idee hoe maar dit doet pijn. Ik adem een paar keer in en uit en maak me alleen nog maar bozer. Ik vraag mezelf ook af hoe heel de wereld mij naar de Ikea durft te sturen als vrouw terwijl ik dit zware werk moet verrichten. Dat ik dit moet tillen, in de auto moet leggen en die kar terug moet brengen. Meid meid meid, wat heb je toch een zwaar kut leven. Wat heb ik het met je te doen. Moet ook een keer naar de Ikea. Voor 3 lampen en nachtkastjes. Je neemt zelf toch 826 extra spullen mee?

Eenmaal thuis gekomen moet ik uiteraard eerst vertellen dat mijn duim verbrijzeld of gebroken is door dit te zware werk voor een vrouw. Nou goed, ik heb de lampen. Mijn vader kan ook door. Of ik ook de spotjes heb voor in de lampen? Weet je, lever die er gewoon standaard bij. Gooi de prijs omhoog en doe ze er standaard bij. Sjonge sjonge jonge. Het geeft niet. De gamma heb ik 3 keer gehad, dus 3 keer naar Stada is ook helemaal geen probleem.

Wanneer iemand vraagt of ze wat kunnen doen geef ik aan dat het niet hoeft maar wanneer mijn moeder voor de deur staat met allerlei schoonmaak spullen, voelt dit toch wel heel erg goed dat ik dit niet alleen hoef te doen.

De zaterdagavond is aangebroken. We gaan er voor het eerst slapen. Heerlijk. Mijn eigen plekje. Het huis voelt thuis, veilig, prettig en ik ben er niet bang. En geloof me, dat is al heel wat voor mij. Mijn ouders helpen met nog wat laatste spullen over te brengen en dan staat het meeste er. De eerste nacht overleefd. Het is nu zondag en de wekker gaat op tijd want ik ga mee naar de Ernst en Bobbie show. Eenmaal thuis gekomen plof ik alleen op de bank. (Timo is klussen bij mijn zwager en zus) ik zet de tv aan. Heerlijk. Niemand om me heen. Even een momentje voor mezelf.

Hier zit ik dan. Alleen op de bank. Maanden naar toe geleefd. Weken geklust, door blijven gaan. Iedere avond in het huis bezig. Ik krijg een rot gevoel. Ik kan mijn tranen niet bedwingen, ik huil vanuit mijn ziel. God, wat voel ik me verdrietig. Alsof ze de navelstreng met mijn moeder doorknippen, alsof ik mijn vader nooit meer zie. Ik voel me eenzaam en alleen.

Ik was 20 jaar toen ik mijn eerste appartement kocht, verkocht met een flinke restschuld. Ik mocht terug bij mijn ouders gaan wonen. Het voelde vaak onnatuurlijk en beschamend als ik moest vertellen dat ik nog thuis woonde maar jeetje, wat voelde het veilig en thuis. Ik heb op een paar maanden na, 32 jaar thuis gewoond. Thuis bij mijn ouders.

Ik heb een broodje gemaakt en die eet ik op zo goed als ik het weg krijg. Ik hoor een sleutel in het slot, ik droog gauw mijn tranen. Mijn vader. Komt een lamp omhangen. De lieverd. Mijn moeder komt er achteraan, geen idee meer wat ze kwam doen. Even langs, gok ik. Ik spuug al mijn gal, wat achteraf het hele probleem niet is. Wanneer mijn moeder even naar mijn jongere zusje is, blijft mijn vader nog even. Ik kan me niet groot houden wanneer hij weggaat en ik begin te huilen. Hij kan zijn tranen ook niet bedwingen, dat heb ik nooit eerder bij mijn vader gezien. Gek genoeg gaf het me een heel fijn gevoel. Ook voor mijn ouders is het gek, na 32 jaar blijven ze nog maar met zijn tweeën over. Hij pakt me nog eens stevig vast en zegt me dat ik een nieuw leven ga krijgen. Het voelt gek en eng. Heel eng.

Wanneer Timo thuis komt maak ik flinke ruzie met hem. Ik zeg dat ik ermee stop en terug ga naar mijn ouders. Het is niks voor mij dat samenwonen in een nieuw huis. Hij zegt dat ik niet na 1 dag de handdoek al in de ring hoef te gooien. Hij gaat douchen en wanneer hij beneden komt zit ik uiteraard klaar voor vertrek. Hij vraagt me wat precies het probleem is. Gek genoeg ben ik trots op mezelf dat ik het weet te verwoorden. Ik ben bang. Voor de eerste keer in mijn leven, ben ik bang voor een grote verandering. Ik heb heimwee. Heimwee naar mijn ouders. Alsof ik ik Zimbabwe ben gaan wonen. (Bedenk je even dat we 2 straten verder wonen).

In plaats van van alles te zeggen, pakt hij me vast. Hij legt zijn arm om mij heen en zegt dat het oké is. Mijn schoonouders komen even op visite en mijn schoonmoeder pakt me vast. Die weet wel hoe laat het is. Maar dat is oké. Hierna hebben Timo en ik samen boodschappen gedaan, samen gegeten (gehaald) en heb ongeveer heel de avond gehuild. Ik uiteraard. Ik heb me in lange tijd niet zo ellendig gevoeld, bang en rot.

Het nieuwe leven gaat beginnen. Misschien ben ik er nog niet helemaal aan toe maar ik denk dat ik er nooit helemaal aan toe zal zijn. 32 jaar ergens wonen, dat zit in je systeem. Ik ben er kind geweest en “volwassen” geworden.

Vanavond ga ik voor de eerste keer koken. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken of dat we met een goed excuus al weer bij mijn ouders aan tafel zitten. Grapje. Zoals Timo altijd zegt, we komen er wel en aangebakken eten zal ook vanzelf wennen…..