Dat ik in mijn zwangerschap eet, veel eet, heel veel eet, is geen geheim. Het is ook niet geheim te houden wat als je mij ziet, gaan mijn kaken op en neer. Op zich helemaal goed. Ik zorg goed voor mezelf en de baby en voor mijn onderkin. Ik laat ons niet in de steek zeg maar.

07-09, het is vandaag maandag en ik heb ontzettend veel buikpijn. Ik ben niet lekker. Super veel last van mijn rug, ik ben misselijk en voel me een hoopje ellende. Ik corrigeer mijzelf even, ik voel mij een hoop ellende.

Ik kan om 16:30 uur terecht bij de verloskundige. Marion roept mij binnen, dat is leuk nieuws want je krijgt bij haar altijd een echo. Ik mag haar wel. Nee, mocht haar wel. Want zodra ze dat echo ding op mijn buik zet is haar eerste vraag “snoep jij veel?”

“Nou, ik had t/m week 26 zeker aandelen in Maoam en Mentos maar ik eet nu heel erg gezond.” Ken je dat? Dat je jezelf hoort praten. Ongezond eet ik echt niet, maar Mireille… kom op. Gezond? Ja, overdag. Zeker. Standaard wat ik at voor mijn zwangerschap, eet ik nu nog steeds. Ik drink 2 liter water per dag maar dan de avond… Ik eet dus in de avonden alleen pasta. Ik varieer geen dag. (ja, de saus van mijn moeder die ze iedere week maakt) ook over de pasta 🙂 Ik wil alleen pasta, kan nergens anders aan denken. Pasta pesto, feta kaas en mozarella. Nu ik dit typ, kan ik al niet wachten tot ik zo meteen mijn pasta weer kan koken.

Maar goed, Marion klinkt iets minder enthousiast over mijn pasta. “De baby heeft een bos met haar, dikke lipjes en lange wimpers” God-zij-dank… ze heeft genoeg haar. Ik had als baby 4 sprieten, blonder dan blond. Ik was 4 jaar oud toen ze dachten, “ach kind… je bent helemaal niet kaal. Ook jij hebt haar.” Dat wil ik echt niet voor onze baby. Wat ga ik haar haartjes invlechten zeg als ze eruit is. (grapje natuurlijk) Maar goed. Goed nieuws. Al 33 weken goed nieuws (heel dankbaar voor) maar Marion, die dus al niet zo enthousiast was over mijn avond eten, en mijn late night snacks en mijn weekend cravings…. zegt dus ook “de baby is groot, te groot. Je buik is ook te groot. Je hebt veel vruchtwater” Je lijkt een week langer zwanger of je hebt suiker” Suiker?? Hoe kan dat nou door al die Mentos? Alsof dit heel vreemd klinkt en ik dus altijd suiker-vrij eet.

“Veel vruchtwater? Is er iets mis met de baby? Veel vruchtwater is niet goed he? Is het een ongezonde baby?” Nee, anders zou ik je naar het ziekenhuis doorsturen maar ik wil wel dat je suiker gaat testen. Thuis. In je vinger prikken, meten en doorgeven. “Kan iedereen dit?” Ja, maak je geen zorgen. Dit kan iedereen. Je krijgt een apparaatje mee, een paar naaldjes en test papiertjes en testen maar. Hierna lever je hem terug in en betaal je €10,-. Eenmaal in de auto moet ik dit even verwerken en tot me laten komen en dit gaat toch het beste met een rolletje Mentos. Ja… die maakt dan voor nu ook geen verschil meer.

Uiteindelijk is het ook mij gelukt en na 5 keer prikken kan ik zeggen, nee.. ik heb geen zwangerschapssuiker. Ik mag met mijn avond eten wel wat normaler gaan doen, dat wel. 24 september heb ik de groei en liggingsecho, die maar eens afwachten over 2 weken. Want wat is een grote baby?

De verloskundige vraagt hoe het gaat. “Ik heb veel buikpijn sinds een week. Onderin mijn buik. Alsof ik ongesteld moet worden.” Ze begon over de buikgriep of evt Corona. Dat dat gepaard kan gaan met deze buikpijn. “Ook heb je dan je antistoffen” Ik ben toch maar even gaan Googlen, en “indalingsweeen” klinkt een stuk logischer. Ik wil haar niet afvallen hoor, oprecht niet. Maar wanneer ik dan iets hoor over Corona terwijl ik 33 weken zwanger ben en overal op internet lees over indalingsweeen, ja… dan ben je me wel een beetje kwijt. In ieder opzicht. Ik vertrouw daarom ook in alles vooral op mezelf en mijn eigen gevoel.

Over 2 weken ga ik met verlof, al ben ik er stiekem al aan toe. Het wordt ineens gewoon allemaal wat zwaarder al voel ik me dan een beetje schuldig tegenover Timo. Dat ik straks kan blijven liggen en hij er vroeg uit moet maar aan de andere kant.. Hij ziet er niet echt uit alsof hij een schuldgevoel heeft als hij zijn biertjes achterover tikt. “Die arme meid, mist haar wijn. Laat ik geen bier of baco pakken”.

Ik heb laatst aan rode wijn geroken. Of ja, gesnoven. Ik denk dat de % die er in zaten ergens tussen mijn neusharen zijn gaan zitten. Jeetje, wat ruikt dat lekker. Fijn, dat we de winter in gaan na mijn bevalling. Lekker op de bank met Timo, kleedje, rood wijntje, en de baby. Hoe gezellig wordt dat?!

Ik krijg best veel de vraag of ik tegen de bevalling op kijk. Voor nu kijk ik er erg naar uit. Geen idee wat me te wachten staat en ik ben ontzettend benieuwd naar de “oer kracht” die de vrouw krijgt om het voor elkaar te krijgen. Ondanks dat merk ik dat ik de weken nu lang vindt duren maar dat kan ook omdat ik 116 kwaaltjes heb momenteel. Onder andere de 14 KG die ik mee sleur…. en dan moet ik nog 6,5 week. Buiten die 116 kwaaltjes voel ik mij ook 116 jaar oud kan ik je zeggen. Ik neem het voor lief, echt. Ik ben heel dankbaar voor dit wonder kindje en het feit dat mijn lijf haar aan het maken is. Wat ik vooral spannend vind is dat ik denk “als ze maar helemaal gezond is”.

Wat ik ook zo bijzonder vindt is dat we Timo de baby laten aanpakken als ze eruit komt. Ik vind dat echt iets heel moois, iets speciaals. Ook hoop ik dat mijn moeder erbij mag zijn tegen die tijd.

Ach.. en verder… We hebben elkaar.. wij komen er wel. En zo niet, biedt Mentos en Maoam mij vast goede troost. Zie je het voor je? Dat ik zo’n “goodie bag” opgestuurd krijg van Mentos “Who say no to Mentos” Nou, deze meid niet. Kom maar door…

Mocht mijn volgende blog wat meer spelfoutjes hebben, komt dat omdat er meer vet in mijn vingers is gaan zitten. Tja, ik bepaal niet waar het gaat zitten natuurlijk.