Ergens eind november op een zondagavond. Ik moet mijn pil nog innemen maar kan deze nergens vinden. Dit is niets geks, want ik weet bij heel veel spullen tijdelijk even niet waar ik het gelaten heb.

“Timo, weet jij waar ik mijn pil heb gelaten?” “Die heb ik verstopt” Na nog wat over en weer te dollen laat ik het maar voor wat het is. “Ik neem hem morgen wel”, hoor ik mezelf denken. Een dag later starten is ook prima.

Wanneer ik op maandagochtend wakker word heb ik een appje in mijn scherm. “Je pil ligt in je kledingkast achter je broeken verstopt. Voor het geval je er nog helemaal niet aan toe bent. Ik kan je niet dwingen”

Natuurlijk hadden we het hier al veel vaker over gehad, kinderen.

Ik ga wat surfen op internet en ik zie dat 80 – 90% zo rond het jaar zwanger raakt wanneer je boven de 30 jaar bent. Dat zou dan nog ongeveer een jaar duren, nou… misschien is het een idee als ik voor mijn 62e nog op het schoolplein wil staan.

We liggen in bed en Timo vraagt me “heb je de pil al ingenomen?” Nee, zeg ik hem. “Ga je hem weer nemen?” Wil je dat? “Nee, ik zou willen dat je stopt en we het maar zien”.

Volgens mij stuur ik hem heel de week appjes “weet je het zeker?” Maar volgens mij was ik mezelf juist aan het overtuigen of aan het afvragen of ik er wel zeker van ben. Maar goed, het duurt nog een jaar voor dat ik zwanger ben… laten we die pil maar voor wat het is.

De eerste weken ben ik er overspannen veel mee bezig. Ik lees me heel erg in. Ik had nog nooit van ovulatie testen gehoord maar taadaaaaa. Nu wel.

“Schat, ik heb zo’n test gedaan. Ik ben dus NU vruchtbaar”. Met andere woorden.. Timo, kom jij nu naar huis. Eenmaal thuis zei Timo tegen mij; “Mier, zo gaan we het dus NIET doen. Ik ga nu op uur en tijd. Laat het gaan. je zegt zelf dat het een jaar duurt en nu zou ik op uur en tijd naar huis moeten komen.” Hij heeft gelijk, maar ik vind het gewoon leuk. Zo heb ik wat om handen en ik vind het vooral grappig en leuk om me mee bezig te houden.

De maand erop (zie ik in mijn app dat ik vruchtbaar ben) maar zit Timo in het buitenland. Gek genoeg, was ik alsnog verbaasd dat ik ongesteld werd die maand. (Ja, ik ben voor mezelf ook vermoeiend). Het is eerste Kerstdag inmiddels en ik werd tijdens het kerstdiner ongesteld bij mijn ouders thuis.

Inmiddels was ik test verslaafd geworden, ik vond het gewoon leuk. Het hele proces. Een beetje zoals het traject met iemand voordat je een relatie aangaat, dat is achteraf ook super leuk. Ik testte me rot en wist steeds het antwoord. (Gelukkig voor Timo waren het geen dure testen) haha.

Ook was ik er inmiddels achter dat mijn cyclus (de tijd tussen je menstruatie in) helemaaaaal niet regelmatig was. Op internet zijn er handige tools om alles uit te rekenen, vanaf de 24 dagen. Mijn cyclus was 23 dagen, doei tool. Doei logica. Doei alles.

Volgens mijn app, moest ik 16 februari ongesteld worden (voor wat het waard was met mijn onregelmatige cyclus. 28dagen, 23 dagen). Mijn vader is aan het klussen bij ons, en eigenlijk wilde ik zeggen.. “Pap, moet je nou eens luisteren”. Ik kan zo slecht dingen voor mezelf houden. Op zondagavond zeg ik tegen Timo “Ik moest dus ongesteld worden maar ik ben het vandaag niet geworden”. Ik zei iedere maand wel iets waardoor ik toch DACHT dat ik zwanger was. Maar niets was minder waar. Ik moet zo om mezelf lachen.

Maandagochtend ben ik nog steeds niet ongesteld. Mijn test verslaving laat even op zich wachten. Ineens was het niet zo nodig. Op maandagavond doe ik toch maar een test. Een donker streepje en 1 licht streepje. Nou Timo, zeg ik… Ik denk dat je wens uitkomt…. Ik denk dat je papa wordt.

“Is er geen test waarop je zwanger ziet staan ofzo?” Afijn, die gehaald en woensdagavond deden we die test.

Timo verstopte zich terwijl we wachtte op het antwoord…

“Zwanger”

Op woensdagavond, kwamen we er achter… we krijgen een baby! De woensdagavond voor carnaval. Vrijdag begon carnaval….. Ach, het komt vast nooit geweldig goed uit en dankbaar ben ik iedere dag… Op de natuurlijke manier zwanger kunnen raken.

Afijn… Ik zal vanaf die dag, vertellen in de volgende blog!

Liefs,