Flirten, dat heb ik dus altijd zo’n ding gevonden.
Zou dat een talent zijn wat je of wel hebt, of gewoon niet bezit. Één ding is heel zeker. Ik bezit dit talent niet. Ik geen enkel opzicht, niet een beetje, niet eens iets wat er eventueel op zou kunnen lijken.
Wanneer je dan in de kroeg staat of bij de voetbalclub staat en denkt “Nou, niet verkeerd” of “Jij bent leuk geworden”. En dan? Dan moet je dus duidelijk maken dat die jongen leuk (geworden) is. Hou maar op dan, dan ben ik bij voorbaat al verloren.
Laten we voorop stellen dat ik van de oude stempel ben en ik het de taak vindt van de man om de vrouw het hof te maken. Eigenlijk vind ik het niet kunnen dat de vrouw achter de man aanloopt. De man een drankje besteld voor de vrouw en hij de deur openhoudt voor haar. Dit noem ik niet verwend, dit noem ik respect. (Stuur je vriend een weekendje naar Polen, hier zal hij dat leren). Ik heb een Poolse collega. Hij houdt voor alle dames de deur open, laat hen voorgaan en laat zijn vrouwelijke collega uitpraten. Ja, dit bestaat dus echt.
Maar goed, om terug te komen op flirten. Voor een ander is het altijd zo makkelijk als je zegt “leuke jongen”. “Loop er heen, ga ff een praatje maken”. Nou, sorry. Hij moet maar naar mij komen. Ik heb me wel altijd afgevraagd wat er mis was met mij, aangezien er nooit iemand op mij afstapte hoor. Ik mag niet liegen, 1 keer. “Jouw huis of mijn huis vanavond?” Hij heeft mijn wijn van zijn gezicht af mogen likken. De idioot.
Weet je wat ik altijd had als ik iemand wel interessant vind? Die ga ik negeren. Ik ga er altijd heel raar van doen. Wat bezielt je dan? Wat denk je dan op zo’n moment? Zo merkt hij wel dat ik hem leuk vindt? Zo gaat hij onmiddellijk over stag? Zo denkt hij; “geweldig dit, wat een leuke meid? Die kan ik niet meer laten gaan.”
Sjansen, flirten. Ik vind het nogal een ding en heb het altijd een ding gevonden. Ik kan het niet maar wanneer het dan (gek genoeg) op een date aankwam, spuugde ik van te voren alles uit van de zenuwen. God god god, en dan moest ik nog weg.
Ik weet nog dat ik een keer op date ging/moest. Op zich wel leuk om te vertellen. Ik zag deze jongen wekelijks in de kroeg en gingen berichten sturen uiteindelijk. Volgens mij met de Nokia 3310 zolang dat het al geleden is. (In de kroeg wisselde ik precies geen woord met hem, alleen via sms) Gek genoeg werd ik toch mee op date gevraagd. Afijn, ik blij natuurlijk dat iemand in mijn leven een bericht stuurde of ik mee ging op date. Die zag ik ook niet aankomen.
Ik word wakker op zondag. Vandaag is de dag. D-day. Ik ga op date. “we gaan naar Landgraaf. We gaan skien.” … Sorry, we gaan wat? Ja, we gaan skien. Ik vind daten al een hel, laat staan iets gaan doen wat ik nog NOOIT heb gedaan. Tegen de tijd dat hij mij komt ophalen heb ik al een aantal keer het toilet geknuffeld. Ik heb uiteraard nog geen broodkruimel door mijn keel gekregen maar wel spugen.
Goed, Ik word opgehaald en ik heb de rit van 1:40 uur overleefd. Ik krijg ski’s, ski schoenen, kleding en weet ik veel wat allemaal. Je begrijpt natuurlijk dat ik geen idee heb wat ik hiermee moet. Ik word geholpen door een medewerker ( Zo akward ook weer) en daar gaan we. Ik kom daar binnen en zie hoge pistes (Ja, ik weet nog net dat dit zo heet). Ook zie ik een lift. “We gaan met een lift mee naar boven”. Mijn buik doet zeer van de zenuwen. Een ski lift zie ik voor het eerst in mijn leven van dichtbij en die piste lijkt kilometers hoog. Daar sta ik dan, op date met iemand die ik amper ken, op mijn ski’s in een alles behalve charmant pak te wachten tot ik in de lift mee kan.
Wanneer de lift nadert, krijg ik het niet voor elkaar om in dat liftje te stappen. Ik krijg mijn ski’s niet goed gedraaid, laat staan dat ik er recht voor sta. Mijn date zit al netjes in de lift naar boven. “Oke, de volgende lift moet lukken.” Ik ga klaar staan maar ik sta schuin en geloof me, dat werkt niet optimaal. Er zitten al mensen in de lift en (wist ik veel) ik moet dus gaan staan op het plekje wat leeg is. In dit geval moet ik dus in het midden gaan staan. Daar sta ik niet. Ik sta niet in het midden maar links. Waar al een meneer zit. Je voelt hem aankomen. Ik sta verstijfd en wanneer de lift er is, sta ik nog steeds links. Het is “gelukt”. Ik zit in de lift, daar kan niemand wat van zeggen. Behalve die man die onder mij zit. Die kan hier wel wat van zeggen. “Sorry meneer, dit is mijn eerste keer” “Zoiets had ik al wel door” zegt hij. Daar zit ik dan, voor de eerste keer op date met deze jongen, bij een wildvreemde man op schoot in de ski-lift.
Eenmaal boven op de piste breekt het zweet me uit. “de pizza punt bedenk ik me, daar heb ik vaker van gehoord”. Ik ben in mijn peuter en kleuter tijd alles bij elkaar nog niet zo vaak gevallen als van deze piste naar beneden. Ik moet zeggen, deze jongen komt me wel steeds omhoog halen. Dit lukt me niet zelf hoor. Weer een ski los, weer met mijn gezicht in de sneeuw. Eenmaal beneden beslis ik alles uit te gooien, warme thee te gaan drinken want ik ben ijskoud. Mijn mascara zit op mijn kin en mijn neus zit helemaal vol met sneeuw. Mijn wangen vuur rood en mijn haar is ontploft.
“En? Wat vond je van het skien? je bent in ieder geval voor me gevallen”.
Ik ben de komende tijd even genezen wat betreft daten. En sneeuw. Daar ben ik de komende tijd misschien nog wel meer van genezen. Goede sport overigens, heb in mijn leven weinig keren zo veel spierpijn gehad als toen.
Liefs, Mireille
