Het is dinsdag 10 december, geen andere dag dan andere dagen. Ik zie Timo morgenvroeg voor het laatst want hij gaat 5, voor mij dus 6 dagen met vrienden naar Schotland. Ik word wakker, het is 01:10 uur en ik moet plassen. Ik moet uit bed, over de gang en daar zit het toilet. Ongeveer 3 hele stappen maar ik krijg het niet voor elkaar. Ik draai me om en probeer weer in slaap te vallen, wat lukt. Een heel uur verder word ik alweer wakker. Ik pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is en alsof ik het weet wanneer ik mijn telefoon pak, Timo wordt wakker. “Wat is er schat?” “Ik moet plassen maar ik durf niet” “Dan ga ik toch met je mee” Mijn hart zou eigenlijk moeten smelten op dit moment maar de angst overwint het. Het voelt zo kinderachtig en stom tegelijk maar ik heb ook gemerkt dat er tegen angst, op eigen kracht weinig te doen is. De zin “stel je niet aan” komt niet echt binnen en er veranderd ook niets. Het is of wennen, of ik moet hulp gaan zoeken. Een beetje gezonde spanning is niet erg maar dit slaat alles. Bang dat er iemand in de gang staat die ik tegen het lijf loop. Ik kan de angst ook niet uitleggen. Ik hoor later deze week dat mijn vader vroeger ook altijd mee moest naar het toilet met mijn moeder. Arme mannen. Wie weet is dit gewoon erfelijk, in dit geval staat mij nog genoeg te wachten, of Timo. Het is maar hoe je het bekijkt.

Wanneer Timo in de ochtend wil vertrekken komt hij terug naar boven om nog even doei te zeggen. Ik heb hem weinig keren met zoveel moeite zien vertrekken. Niet dat hij nou zoveel weg is, juist niet maar hij is zichtbaar van streek. Hij voelt zich vervelend dat hij mij zo moet achterlaten. Het raakt me wel, iets minder om 5:30 uur dan dat het om 19:00 uur in de avond zou doen. Maar dat geheel terzijde. “Maak je niet druk, ik ga bij mijn ouders slapen”. Ik besef ook echt wel dat alleen in het huis blijven geen optie is. (Mijn vader heeft me toen ik alleen woonde al eens om 03:00 uur op moeten halen toen ik onder mijn dekens verstopt zat en nergens meer heen durfde.) Gelukkig lijken Timo zijn zorgen in ieder geval te verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer hij die middag aan het bier zit met zijn vrienden.

In de avond ga ik met mijn vriendin Wendy sushi eten, we hebben een heerlijke avond. Hierna ga ik naar mijn ouders om daar dus te slapen. Mijn god, wat voelt dit heerlijk. Zonder angst, zonder zorgen, lekker slapen. Bijtanken. Ik val in slaap en word pas weer wakker wanneer de wekker gaat.

Het is inmiddels donderdagavond en ik lig in bed, bij mijn ouders thuis uiteraard. Dag 2 dat Timo weg is en ik hoor zo goed als niks. Geen nieuws is goed nieuws. Dit zal vast man eigen zijn maar ik vind het vervelend. Je wilt toch delen wat je doet? Maar niet iedereen is hetzelfde. Ik kom niet in slaap. Wanneer ik niet in slaap kom ga ik altijd nadenken en piekeren. Zo ook nu. Ik stel mezelf dan allerlei vragen. Van die levensvragen waar ik helemaal niks aan heb. Ik heb deze 2 dagen moeite met het weg zijn van Timo en van het feit dat ik nu ineens “vergeten” wordt wanneer hij met vrienden weg is. Ik snap wel dat het anders is wanneer je weg bent of wanneer je gewoon hier bent, en moet werken. Misschien ook omdat ik ineens “alleen” ben en besef dat dit altijd kan gebeuren. Nu is het een midweekje vakantie maar je weet het nooit. Misschien hang ik teveel aan hem of misschien is hij ook mijn beste vriend geworden. Ik denk dat ik iets aan mijn angst moet gaan doen en ook alleen durf te zijn. Ik kan niet afhankelijk zijn van iemand uit angst, want als die persoon weggaat ben ik altijd verplicht om bij mijn ouders terug te gaan wonen. Ze zien me weer aankomen. “Hallo pap en mam, daar is ze weer” Al vinden ze het best gezellig met mij erbij.

Ik spreek vrijdag via een appje uit naar Timo dat ik het wel leuk zou vinden als hij me zo 1 of 2 keer per dag laat weten wat hij uitspookt. Hij is daar met 2 vrienden, ik snap ook echt wel dat ze niet letterlijk delen wat er gebeurd en dat is misschien maar goed ook. Er blijft altijd zo’n gedachten in mijn hoofd spoken. Zou hij alleen in bed kruipen? Alleen wakker worden? Dit zal altijd een ding blijven bij mij. Al hoop ik dat meer vrouwen hier last van hebben en ik hierin niet alleen ben. Tegelijkertijd probeer ik deze gedachten ook weer te laten varen. Als hij, wat hij nu heeft op het spel wil zetten voor een wild nachtje in Schotland.. Zou ik het nog best stom vinden ook. Hij doet overigens iets met mijn vraag en hij laat zo nu en dan weten wat hij aan het doen is. Bier drinken, voetbal, bier, voetbal. Voor de afwisseling af en toe bier en voetbal. Oh, en laten we de baco’s niet vergeten.

Wanneer mijn werkdag erop zit is het weekend. Op vrijdag en zaterdag blijven er vriendinnen slapen. Dan vind ik het opeens heerlijk om in mijn eigen huis te zijn. Zo lang ik dus maar niet alleen ben. Ik heb een heerlijk weekend en ik zie in 1 weekend al mijn vriendinnen. Vrijdag, zaterdag & zondag. Hoe fijn is dat? Ik heb met alle vriendinnen een momentje samen. Met de 1 lekker thuis op zaterdagavond en op zondag even met Liora, Fred en daarna met Bo een moment samen op het springkussen van de kinderen. Het doet me goed, heel goed. Ik besef dat het ook makkelijker wordt zonder Timo. Het went ook wel weer dat hij weg is. Blijkbaar zijn dit soort dingen een kwestie van tijd, even wennen. Of het komt omdat ik weet dat hij maandagavond laat thuis komt, dus dat het einde in zicht is.

Gisterenavond appte hij dat hij blij is wanneer hij me weer ziet, welliswaar heb ik sommige stukjes moeten ontrafelen maar dat is gelukt. Ik gok dat de baco’s de boesdoeners waren. Al met al hoop ik dat hij het heel erg naar zijn zin heeft gehad en went het ook wel weer als hij de volgende keer ergens heen gaat. Of ik, misschien is dat ook weleens goed. Een midweekje weg met vriendinnen. Dat wordt dan absoluut geen Schotland. Bier en voetbal. Ik gok Ibiza, dansen en wijn. Meer mijn ding.

Zondagavond, ik slaap nog lekker 1 nachtje bij mijn ouders thuis. Van mijn zusje ligt er een kerstcadeautje onder de boom. Ze is hetzelfde als ik, ik mocht het meteen openmaken (zij kan niet wachten met geven en ik kan niet wachten met openmaken) Het is een ontzettend leuke wijnstopper. In de vorm van een gouden ananas. Ik ben fan. Heerlijke verse groentesoep gegeten, lekker burgerlijk een kerstfilm met mijn vader zitten kijken en weer als een roosje geslapen.

Het is weer maandag, de nieuwe week is weer begonnen. Ik ben benieuwd of Timo iets leuks meebrengt vanuit Schotland voor mij of dat het alleen vuile was en een kater is…..