Ik ben inmiddels 37 weken zwanger en de pijnen in mijn buik beginnen te wennen. Erbij te horen. Continu tenen in mijn ribben, steken “down under” en krampen.

Het is inmiddels maandagochtend, de tweede week van mijn verlof gaat in. Ik houd mezelf goed bezig en ben drukker dan wanneer ik fulltime aan het werk was. Timo helpt me er goed bij. Iedere keer als hij thuis komt kan ik weer van voor af aan beginnen. Team-work houd ik het maar op. Het is inmiddels een uur of 12:00 en ik besef dat ik de baby nog niet gevoel heb. Vanaf gisterenavond eigenlijk al niet meer. Ik ga een uur rustig aan doen, linker zij liggen, ontspannen (dat staat op Google) alleen deze baby heeft nu al mijn karakter gok ik. Hoe drukker ik ben, hoe drukker zij is. Als ik ontspan, ontspant zij ook. Maar goed, ik ga niet dwars doen. Google zegt “ontspan, linker zij” ga ik doen.

Om 13:00 uur krijg ik een naar gevoel van binnen, het is toch wel eng.. ik voel haar normaal gesproken de hele dag door (tot het vermoeiende aan toe). Ik app toch maar naar de verloskundige praktijk… “sinds gisteravond niet? Kom nu hierheen, we gaan het meteen checken”

“Hoi Mireille, ik ben Anne. Kom maar gauw binnen. Ik ga je bloeddruk meten en het hartje luisteren” mijn bloeddruk is voor het eerst een stuk hoger dan “normaal”. Ik voel me uiteraard ook minder nuchter dan altijd. “Kom maar liggen” mijn trui is al van mijn buik af terwijl ze nog niet eens klaar staat met het apparaat om het hartje te luisteren.

Ze pakt het apparaat, doet de gel erop en zet het op mijn buik. Dit lijkt minuten te duren. Ze zet het exact meteen goed en ik hoor het hartje kloppen. “Fijn hè?” Ik kijk Anne aan, en zij overvalt me met haar geruststellende blik, het gevoel overvalt me en ik kan mijn tranen niet bedwingen. “Sorry hoor, dit is niks voor mij”

“Het is protocol om je door te sturen naar het ziekenhuis, just in case” Wanneer ik weer in de auto zit bel ik Timo. “Ik kom er nu aan” Hij mag niet mee naar het ziekenhuis. Ik moet dit helaas alleen doen. Maar het hartje klopt, ik voel haar dan wel niet… maar ze leeft… zo nuchter blijf ik dus gewoon denken. Ik rij nog even naar huis om Timo te zien. Hij is niet gerust, hij kent me. Als er iemand nuchter is ben ik het. Het feit dat ik bel naar de verloskundige mag een wonder heten, hij beseft dat het ècht niet goed voelde voor me.

Een uur later kan ik terecht. Ik krijg banden om mijn buik en ze gaan een half uur de baby registreren. Ik vind het spannend. Spannend dat dit apparaat misschien gevoeld wordt door het kleine mensje wat er in mij groeit. Ik heb liever dat alles en iedereen haar met rust laat. Hoe gek dit ook klinkt. 9 maanden lang, moet ze veilig zijn en niks merken. De wereld die er aan komt, zal nog hard genoeg worden.

Ik word hierna bij een arts naar binnen geroepen. “De baby vertoont minder beweging. Ze scoort 6 op de 8. Ik ga ook even een echo maken”. Ik vind echo’s niet fijn. Mijn buik staat zo strak dat iedere aanraking vervelend is. Ze is zo fijn, deze arts. Zo lief. Ik wil haar meenemen naar huis. Ik vind de mensen tegenwoordig zo chagrijnig, gaan voor iemand die zwanger is nog geen cm aan de kant. Dus om nu iemand te treffen die zo lief en vriendelijk is, doet me deugd. Ik voel me serieus genomen, alsof ik er echt toe doe samen met de baby. “Kom morgen nog een keer terug, dan meten we het nogmaals” ze zien op de echo dat mijn kleine vriendin is gaan draaien met haar beentjes, ze liggen nu in mijn rug. Dat verklaart waarom ik haar dus niet voel. Ik ben gerustgesteld, ondanks dat ik me een aansteller voel ben ik blij dat ik gegaan ben.

Het is dinsdag en ik moet er om 11:15 uur zijn. Alleen. Ik ga een uur aan het apparaat en ik voel haar alweer vanaf ik wakker ben ochtendgymnastiek doen. Ze turnt weer lekker in m’n ribben.

“Ik ga je bloed laten checken en ik wil je urine gecheckt hebben. Ze is inmiddels weer met haar benen naar boven gedraaid maar je bloeddruk blijft hoog” (onbewust is mijn bloeddruk gestegen gok ik.) Ik heb namelijk wel even gedacht… “37 weken kleine meid.. je gaat nu toch zeker niet opgeven?” Juist omdat alles vlekkeloos verloopt al die tijd.

Wanneer ik weg wil lopen zegt de arts “Wanneer je de baby morgen weer niet voelt hè, denk dan niet.. ach, ze zal wel weer met haar beentjes gedraaid zijn. Morgen kan er wel iets mis zijn. Ik wil dat je belt, keer op keer op keer op keer. Afgesproken?” “Afgesproken dokter. Bedankt, echt bedankt”.

Om 16 uur word ik gebeld voor de uitslagen, alles is goed. Hebben we ook weer gehad. Ik wrijf nu maar vooral over haar kontje wat ik zo goed voel liggen. Wie weet begrijpt ze dan dat ze gewoon moet doen wat ze al maanden doet.

Voor nu, accepteren dat alles toch wat zwaarder wordt met lopen. De pijntjes meer worden en mijn onderkin nog meer accepteren maar ik ben dankbaar. Ontzettend dankbaar, dat alles goed is. Het kan zo maar anders zijn….