Het is 23 januari 2024 00:30h wanneer mijn water breekt. Ik word wakker van een droom waarbij ik in mijn broek plas. Ik word wakker met het gevoel dat ik dus ook in mijn broek plas. Wacht, het is echt helemaal nat. Ik ga snel naar het toilet en besef dat dit mijn water is wat is gebroken. En flink ook. 

“Timo, mijn water is gebroken maar het is doorzichtig dus ga maar weer slapen. Ik bel morgenochtend de verloskundige wel.” Ik heb inmiddels een luier in mijn broek gedaan omdat ik niemand wil wakker maken en mijn kraamverband op zolder staat. Heel charmant ga ik terug in bed liggen. Wanneer ik net een beetje goed lig in bed, krijg ik een flinke pijn scheut. Nou ja… niet gek. er is natuurlijk ook wat gebeurd daar binnen. Er volgt al snel een 2e pijnscheut. “Oke… dit was wel erg kort achter elkaar” hoor ik mezelf denken. Ik besluit zachtjes uit bed te gaan om onder een douche te gaan staan. Alles eens even grof onder handen te nemen voor het geval dat ik morgen toch wel ineens ga beginnen. 

Het is inmiddels 01:20u wanneer ik mijn moeder app. “Word jij hier wakker van?” Ja, wat is er? “Wil jij hierheen komen? Ik denk dat het gaat beginnen”. Om 01:45u bel ik de verloskundige. Zo schuldig als ik me voel, zo midden in de nacht. “Met Eva.” Hoi Eva, je spreekt met Mireille. Ik denk dat het is begonnen. Mijn water brak om half 1 en nu heb ik denk ik weeën. “Om de hoeveel minuten?” Ik denk iedere 2 of 3 of 1 minuut. Ik weet het niet. Sorry dat ik je wakker maak”. “Ik kom er aan”.

Om 02:15u is Eva de verloskundige bij mij. Ik voel me wat opgelaten. Want straks heb ik haar uit bed gebeld en denkt ze “wat een aansteller, ik had nog 6 uur kunnen slapen” 

“Ik ga even voelen hoeveel cm je hebt, Mireille” Lig je dan, met de luier van je dochter in je broek. Alle schaamte voorbij, want ze gaat gewoon met haar vingers naar binnen. Je hebt 6 cm, bijna 7. “Oké, dan maak ik timo wakker om snel naar het ziekenhuis te gaan”. (Ik dacht met je water breken moet je 24 uur blijven. Dus bevallen, een dagje blijven. Dit is potverdorie een mini vakantie). “Je gaat het ziekenhuis niet meer halen, Mireille. Zullen we naar boven gaan?” 

Kan het hier niet op de bank? Straks worden de meiden wakker. 

De wisseling van de wacht heb ik niet bewust meegemaakt besef ik me. Mijn 2 dochters naar beneden en ik naar boven. Die heb ik gemist. Maar ik lig inmiddels op bed. Het is 02:50u inmiddels. 

“Eva, ik moet poepen. Kan ik naar het toilet?” Dit is je persdrang. Nee, ik moet echt naar het toilet. (Gaan veel vrouwen deze discussie aan?) oprechte vraag? De verloskundige bijna dwingen te geloven dat je moet poepen. 

Ik voel 2 enorme weeën. Wauw, als dit de weeën zijn. Mijn god. Dit overleef ik niet. Ik denk dat ik doodga. Alles flitste een seconde voorbij. “Als je nu drang voelt om te persen, dan geef maar mee” heel goed. Als je het weer voelt, mag je weer mee persen”. En daar is tie. 

Huilt tie? Beweegt tie? Leeft tie? Is tie gezond? “Ja, rustig maar. Hij doet het goed”. Ik maak een raar geluid. Een geluid van opluchting, hoop, angst, kracht, pijn en intens geluk en dàt allemaal tegelijk. 3 gezonde kinderen, een bevalling die goed is gegaan. Wat een geluk. Maar ik heb geen geluk, ik ben gezegend. Oprecht gezegend. 

Op 23 januari 2024 om 03:12 uur is Chaz geboren. Wat een cadeau is dit kind. Ik heb geen dag gehad waarop hij niet van oor tot oor naar me lacht. 4 maanden gebikkeld met kinkhoest. Van huisarts bezoekjes, ziekenhuisopname en kinderarts, nooit dat hij niet lachte en over 5 uurtjes is deze kleine jongen 1 jaar. Waar blijft de tijd? 

1 min punt… ik ben dus ook weer een jaar ouder.. maar 1 ding weet ik zeker… 1 jaar met 3 kinderen, telt als 10 jaar extra. Hard werken, heel hard werken. Papa en mama verliezen elkaar 36 keer per jaar uit het oog, maar we vinden elkaar altijd wel weer terug. En al met al, we doen het toch maar met z’n 5en.